دل شکسته

بنام خدا

بعد از مدتها که سفر و گردشگری ما با دلیل و بی دلیل قفل شده بود و حتی صعود به سبلان هم با وجود کوله بسته شده و آماده هر روز به روز بعد و هفته بعد موکول می شد و در نهایت هم با تاسف و تاثر فراوان مجبور به تخلیه کوله شدم‌ و موکول شد به سال بعد ، فرصتی دست داد تا به بهانه رساندن و برگرداندن مهمانان عزیزمان به تبریز راهی آذربایجان شویم و نفسی بکشیم و هوایی تازه کنیم.

راهی شدنمان کمی زمانبر شد و برخلاف همه سفرها که قبل از اذان صبح راه می افتادیم اینبار کشید تا نزدیک غروب.بعد از قزوین و در مجتمع رفاهی قبل از خروجی رشت برای نماز مغرب و عشا توقف کردیم.

بارها اعتراف کرده ام که از بس نمازهایم بی کیفیت است که به دل خودم هم نمی چسبد و برای همین هم توقع استجابت دعای بعد ازنماز را از خدا ندارم و کار بیهوده هم نمی کنم!!!

اینبار هم مثل همیشه نمازهایم را که دو رکعت هم کمتر بود(!!!) خیلی عادی و مثل همیشه خواندم. مهرم را برداشتم تا در جامهری نمازخانه بگذارم و بلند شدم و « اتفاق» دقیقا در همین لحظه افتاد.

مرد جوان حدودا سی ساله ای که نمازش را خوانده بود دستهایش را کامل بسوی آسمان بلند کرد و با صدای بغض آلودی که به گریه تبدیل شد،  دعا کرد :

- الهی که داغ فرزند نبینید...

دعایش برای کسانی بود که آنجا نماز می خواندند که شامل من هم می شد و حتی در قسمت بانوان همسرم هم متوجه دعای او شده بود.

به شدت قلبم شکست و نمیدانم چه شد که بغض کردم و توان حرکت از من سلب شد. مهر را زمین گذاشتم و قامت بستم. چرایش را نمی دانستم و حتی اینکه چه نمازی می خواهم بخوانم. نیت دو رکعت نماز حاجت کردم و نماز را طوری خواندم که فقط خدا در جریان بود و در آخر نماز فقط یک حاجت داشتم که از دو ماه پیش خواب و خوراک را برایم حرام کرده بود و بخصوص از چند روز پیش دیگر زندگی هم برایم طاقت فرسا شده بود... اتفاقی که هرگز فکرش را نمی کردم افتاده بود که حاضر بودم مرده باشم و ...

سپاس خدای مهربان را. شکر خدای قهار بلند مرتبه را. خدای سریع الرضا را ... سوار ماشین شدیم و هنوز بطور کامل خروجی رشت را رد نکرده بودم که تلفن مهمانم زنگ خورد. خبری که داد قبولی حاجت سر نماز من بود گرچه دعای خیلی ها در چند ماه اخیر بود...

نوشتم که به یادگار بماند.

خدایا تو نزدیکتر از خودمان به مایی...  دست ما را ول نکن!